Yine geldi o beklenen zaman… Güneş biraz daha cömert, sabahlar daha neşeli, akşamlar serin ama huzurlu. Yaza hoş geldin! Ne iyi ettin de geldin. Uzun süren kış günlerinden, bitmek bilmeyen yağmurlardan, kalın montların ağırlığından sonra seni görmek ilaç gibi geldi.

Yaz bir başkadır. İnsan sabah gözünü daha bir istekle açar. Güneş perdelerin arasından süzülürken bir davet gibidir: “Hadi kalk, dışarıda hayat var!” Güneşin tenimizi ısıttığı, rüzgarın hafiften saçlarımızla oynadığı o tatlı sabah yürüyüşleri… Kahvenin bile başka koktuğu, ekmeğin bile daha taze geldiği bir mevsim bu.

Yaz, aynı zamanda çocukluk gibi… Tatil demek, deniz demek, dondurma demek. Çocukluğumuzun mahalle maçları, sokakta yenen karpuzlar, akşamüzeri annelerimizin “hadi artık içeri” çağrıları… Ne güzel günlermiş. Şimdi büyüdük belki ama yaz hala içimizdeki o çocuğa seslenebiliyor. Biraz cesaretle tekrar ayakkabılarımızı çıkarıp çimlerde yürüyebiliriz mesela. Ya da akşam sahilde yürürken ayakkabıyı kenara koyup, ayaklarımızı serin sulara bırakabiliriz. Çünkü yaz böyle bir mevsim. Küçük şeylerle mutlu olmayı hatırlatıyor bize.

Meyveleri bile başka güzel! Karpuz, kiraz, kayısı… Her biri güneşin hediyesi gibi. Hele ki soğuk bir karpuz dilimi… Yazın simgesi adeta. Akşam sofraları da daha keyifli. Balkonlar, teraslar, bahçeler… Sevdiklerimizle birlikte yenen hafif yemekler, sohbetin uzadıkça uzadığı o tatlı yaz geceleri…

Yaz, sadece sıcak değil; umut da taşır. Yeni bir başlangıç gibi. Tatil planları yapılır, hayaller kurulur. Kimi kilo vermek ister, kimi yeni yerler görmek… Güneş altında geçen her saat, içimizde bir şeyleri tazeler sanki. Ruhu dinlendirir, zihni sakinleştirir.

Belki de en çok bu yüzden seviyoruz seni yaz. Çünkü sen geldiğinde hayat biraz daha renkleniyor. Zaman yavaşlıyor, insanlar gülümsüyor, günler uzuyor. Her şey biraz daha mümkün gibi. Biraz daha kolay, biraz daha güzel.

Hoş geldin yaz. İyi ki geldin. Kalbimizdeki pencereyi biraz daha açtık seninle. Buyur geç, baş köşe senin…